روزگاری پیش رو دارم

روزگاری که در آن غصه و غم بسیار است ...

یادم نیست به زمان کی می بود

که در پهنه این خاک خدا

کودکی بودم فارغ از درد و نیاز

فارغ از رنج و بلا

عشق من توپکی بود که به زمین هی می خورد

و پس از آن یادم نیست

که پیره زن چی می گفت

و دلم خوش می بود

توپکم ، ناز گلم ، بر کنج دروازه نشست

و چه سرخوش بودم آنروز !!

و اکنون امروز است !؟

منم و داغ جگر سوزی بر دل

منم و حلقه رنجی بر پا

و چه کسی بود که می گفت

" تا شقایق هست ، زندگی باید کرد "

گر شقایق پژمرد ، آنگاه چه می بایست کرد ؟؟؟

آسمان غمگین است ، چون شقایق پژمرد

آسمان غمگین است ، آسمان غمگین است...

این دل غم زده خسته من نابود است...

من تو را می جویم ، من تو را می پویم

بودنت را خواهانم

 دل من چون بید لرزان است .

من دعا خواهم کرد ، من نماز خواهم خواند

این منم امروز اینجا

که تو را می خوانم ، که تو را می خوانم ....

اعتقادی راسخ ، در وجودم گم گشت

غم عالم یک هو

به دل غم زده ناز گلم جاری شد .

یعنی می شود که شقایق به طراوت بر گردد ؟؟؟

 من تمنا کردم ، من تمنا کردم ...