همین جوری

سلام . امروز صبح که از خواب بلند شدم تصمیم گرفتم بیام همینجوری اینجا حرف بزنم . بدون هیچ گونه فکری راجع به اینکه می خوام چی بنویسم .
تا امتحان هام ۳ روز باقی مونده نه جزوه دارم نه کتاب نه سر کلاس هام رفتم . نصف کلاس هام رو ۱۴ جلسه غیبت رودارم .
۳ هفته ای می شه که آشفتم اصلا مغزم کاملا تعطیل شده . به هیچ چیز نمی تونم فکر کنم و حواسم رو روی هیچ چیز نمی تونم متمرکز کنم .
دلم همیشه می خواسته مرز های اعتدال رو بشکنم و یک جوری تفاوت داشته باشم حتی اگه به نظر احمق برسم .
به انسان های زیادی هست که عشق می ورزم .
راستی بلاگ زنگوله رو هم می خونم . طنز نویس قهاری هست . استعدادش زیاده .
شده تا حالا حالت از همه چیز و همه کس بهم بخوره . به من که این حس زیاد دست داده ولی بعد دوباره به حالت اولم برگشتم .
یکی از دوست های صمیمیم از دستم ناراحت شده چند روزه  با هام احتمالا قهر کرده . من ازش می خوام همین جا معذرت بخوام . و بگم که خیلی دوستش دارم .
راستی من چرت نمی گم . این حرفت رو نشنیده می گیرم .
توی این دنیا ۷ تا دوست صمیمی و واقعی دارم لا اقلش و بالغ بر ۱۰۰۰ تا دوست دارم . شاید فکر کنی اغراق می کنم ولی حقیقت داره .
ترکه می خوره به دیوار کمونه می کنه .
یه یک نتیجه جالبی در زندگیم رسیدم که عصبانیت بهتر از نا امیدی هست . البته این جمله رو توی فیلم ترمیناتور ۳ هم شنیدم .
اشکان عزیزم هم بلاگش خوندنی هست .
راستی امروز پنج شنبست .
یک شنبه دو تا امتحان دارم که تا به امروز سره هیچ کدوم از کلاساشون نرفتم . در به دردنبال جزوه ام . به قول یکی باز آخره ترم شد و تهران جنوبی ها یادشون اومد که درس هم دارند .

در حال حاظر از کسی متنفر نیستم ولی از دست ۱ نفر عصبانی هستم .
دیگه بگم که ....
خب حرفم دیگه نمی یاد . خدانگهدار