چون به تپه های سبز می نگرم ، آنگاه که باد در میان علفزار های آن رقص کنان به عشوه گری می پردازد و ابر های سپید را به راحتی به این سو و آن سو می برد و با شکل دادن به آنها به آسمان زیبایی صد چندان می بخشد ، در آن هنگام من فقط به یاد تو هستم .

هنگامی که به صدای خنده معصومانه کودکان توجه میکنم ، آن هنگام که سر گرم بازی خود هستند ، به یاد لبخند زیبا و دلنشین تو می افتم و سراسر وجودم را حرمی از گرما فرا می گیرد .

پس آنگاه که غروب خورشید فرا می رسد و انوار طلایی و سرخ رنگش را برایم به ارمغان می آورد باز نیز به یاد تو هستم و آنگاه نوبت من است .

آواز های شبانه ام را به یاد تو هر شب می خوانم ...

آری آواز من ، اشک من است ...

و عجیبست که من را باور نداری ... !!!

شده این دل من از غم عشقت لبریز

پس غمم از سد دلم شد سر ریز

قطره اشکم برگوشه چشم

در دلم گریانم پس برایت می خوانم

یاد باد آن روز که تو را دیدم

و از آن پس هر روز محزونم

لکن غم عشقت را دوست می دارم

زیرا غم این کار فرح بخش دل غمزده مسکین من است

مراد از یار می جویم

و لیکن پاسخم گوید

تو و عشقت نه در اینجاست

که عشقت از کس دیگست

بسی اصرار ورزیدم

بسی نالان شدم بهرش

که باور کن تو عشقم را

تو این دین و سرشتم را

ولیکن گوش او پر بود

و حرفم را دروغی خواند

و من را با دو صد طعنه

رها کرد و آتش زد

و با درد خودم ول کرد

الا ای صاحب این دل

بدان و بیشتر اندیش

که نامت را در این اشعار

بسی پنهانی من بردم

و گویم من هزاران بار

تو را من دوست می دارم