نفرینتان نمی کنم که بمیرید نفرینتان نمیکنم که برای ابد زنده بمانید نفرینتان میکنم که زن باشید و بفهمید

این جا که منم
زن بودن نفرینی ست .

زن که باشی
نیمی از حقوق آدمیان را نداری
مادر که باشی ،
حق آدم بودن را هم

تمام هویتت را ، شعورت را ، وجودت را
به نقد از تو می ستانند و
بهشتی نادیده نثارت می کنند
نسیه !

این جا که منم
گاهی حتی حق نداری آه بکشی
برای دل تنگ بودن ،
غمگین بودن ،
خسته بودن هم باید توضیحی قانع کننده داشته باشی .

دختر ، معشوقه ، همسر ، مادر
فرقی نمی کند
باید عروسک باشی ،
عروسک کوکی

وظایفت را ، وظایفت را ، وظایفت را ...
آن چنان طوق سنگین افتخار را پر طمطراق بر گردنت می آویزد
که از یاد ببری پیش تر از زن بودن ، پیش تر از مادر بودن
آدم بوده ای ...

می شکنندت تا تصویر جاودانه شان دست نخورده باقی بماند
دختری دلسوز ، همسری مهربان و مادری فداکار ....
بهایش را اما تو به تنهائی باید بپردازی
بهائی گزاف
به قیمت همه عمر ...

چشمانت را ببند
و بار سنگین حماقت را با افتخار به دوش بکش
نوش جانم ، نوش جانت
سنت های آباء و اجدادی !