در باب عشق

عشق همواره با اندوه همراه خواهد بود ; همواره به اشک آلوده خواهد شد  ;

آغازش شیرین و پایانش تلخ خواهد بود   ;

هرگز در حد اعتدال نخواهد ماند  یا افراط است یا تفریط ;

لذت عشق هرگز به اندوه و محنتش نخواهد رسید ...

همواره نا پایدار , دروغین و پر نیرنگ خواهد بود ;

چون غنچه ای نا شکفته به یک دم خواهد پژمرد ;

ریشه اش زهر آگین و شاخه اش پر بار از میوه هایی چنان فریبنده خواهد بود که واقع بین ترین مردم را بفریبد .

عشق تواناترین کسان را نا توانتر از همه خواهد ساخت ;

با خردان را به خاموشی و بی خردان را به سخنگویی وا خواهد داشت ;

عشق سستی انگیز آشوبگر و مایه هرزگی خواهد بود .

پیران را وادار به زیر پای گذاشتن اصول عقل و سلامت خواهد کرد .

به هرزگان وحشی روی ستیز بازو خاموشی خواهد آموخت ;

توانگران را به خاک خواهد افکند و بی نوایان را توانگر خواهد کرد ;

مردم را از خشم و گستاخی دیوانه و از سستی و نرم خویی ابله خواهد ساخت ;

جوانان را پیر و پیران را طفل طبع خواهد کرد .

در آنجا که هیچ سببی نیست بد گمانی بر خواهد انگیخت و آنجا که راستی و یک دلی وجود ندارد , اعتماد به وجود می آورد .

جایی رحیم و مهربان و جایی بسیار سنگ دل است ;

آنگاه که راست می نماید بیش از هر وقت آدمیان را خواهد فریفت ;

هر جا که رامتری می نماید سر سخت تر است ;

دلیران را بد دل و ترسو و ترسو ها را دلیر خواهد کرد .

عشق انگیزه جنگ و حادثه های شوم خواهد بود , پسر و پدر را به جنگ با یکدیگر خواهد کشانید ;

محکوم به هر گونه نا رضایی و شلیسته آن است  , چنان که هر ماده خشک و قابل سوختن محکوم به سوختن است .