این بار می خوام برای تو بنویسم . فقط و فقط برای تو و نه هیچ کس دیگه .
می خوام بدونی که کار خیلی سختی رو ازم خواستی . واقعا هیچ چیز سخت تر از ، از دست دادن یک دوست خوب ، یا صحبت نکردن باهاش نیست . به نظر تو این طور نیست ؟
شاید بگی : ما که هنوز دوست هستیم فقط دیگه با هم صحبت نمی کنیم . ولی من میگم اساس و پایه هر دوستی صحبت کردنه . دو تا دوست صمیمی هم وقتی چند وقت با هم صحبت نکنند ، هر چند که به یاد همدیگه هستند ، ولی بازم همدیگر رو فراموش می کنند . یواش یواش ، همون گرفتاری های زندگی که برات گفتم ، باعث می شه نسبت به هم بی تفاوت بشند . مثل همون آدم بزرگا .
تا حالا دیدی که دو نفر که مدتی همدیگر رو ندیدند چه طوری با هم سلام ، احوال پرسی می کنند .
اولش یه سلام گرم ، بعد چاکرم ، نوکرم ، بعد یک احوال پرسی سرد و بی روح که نشانه این هست که دو طرف با اینکه همدیگر رو یک زمانی دوست داشتند ، الان دیگه نشانه ای از اون دوستی ندارند و فقط می خواند با چند دقیقه احوال پرسی همه چیز رو تموم کنند و برند پی زندگی خودشون .
در صورتی که دو تا دوستی که کنار هم هستند حتی اگه هیچ حرفی هم با هم نزند ، به هیچ عنوان راضی نمی شند که از هم جدا بشند .
