من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و گرم واسه عشق بازی موج ها قامتم یک بسترِ نرم . یک
 
عزیز دردونه بودم پیشِ چشمِ خیسِ موج ها ، یک نگینِ سبزِ خالص تویِ انگشترِ دریا .

تا که یک روز تو رسیدی . تویِ قلبم پا گذاشتی . غصه هایِ عاشقی رو، تو وجودم جا گذاشتی . زیرِ
 
رگبارِ نگاهت ، دلم انگار زیر و رو شد . برای داشتن عشقت همه جونم آرزو شد .  تا نفس کشیدی انگار، نفسم برید تو سینه ، ابر و باد و دریا گفتن حسِ عاشقی همینه .

اومدی تو سرنوشتم ، بی بهونه پا گذاشتی ، اما تا قایقی اومد ، از من و دلم گذشتی . رفتی با قایقِ
 
عشقت ، سوی روشنیه فردا ، من و دل اما نشستیم ، چشم به راهت لبِ دریا .

دیگه رو خاکِ وجودم ، نه گلی هست نه درختی ،  لحظه های بی تو بودن ، میگذره اما به سختی .

 دلِ تنها و غریبم داره این گوشه می میره . ولی حتی وقت مردن باز سراغت رو می گیره .

می رسه روزی که دیگه قعرِ دریا می شه خونم . اما تو دریایِ عشقت باز یک گوشه ای می مونم .