امروز از دست یک سری از دوست هام بی نهایت ناراحت شدم . نمی تونم ببخشمشون . لا اقلش همین لحظه .
مثلا قرار بود امروز بریم نمایشگاه کتاب . من امروز باید میرفتم بیمارستان به خاطر دوستام  پیچوندمش گفتم یک روز دیگه می رم . سر صبحی شرمنده خواهرم شدم که نتونستم برسونمش به کلاسش . جلسه ای که با دوستام بود رو کنسل کرده بودم   ساعت قرار ۱۰:۳۰ سر تجریش بود . من یک ربع به یازده رسیدم . گفتم حتما هنوز نرسیدند . چون خیلی سابقه داشته تاخیر کردنشون اونم در حد یک ساعت به بالا و من هم همیشه براشون وای سادم . بعضا شده ساعته قرار ۱۰:۳۰ بوده و من تا ۱۲ هم وای سادم . خلاصه این بار هم مثل احمق ها تا ۱۱:۳۰ وای سادم . بعد گفتم یک زنگی بزنم ببینم کجا هستند و فهمیدم رفتند نمایشگاه . این قدر ناراحت شدم که حد نداشت . یعنی حتی یک ربع صبر نکردند واسه اینکه برسم . خیلی ناراحت شدم . از اینکه این همه واسشون وای سادم . وقت گذاشتم . احترام قایل بودم همیشه براشون . هیچ وقتم که دیر کردند چیزی بهشون نگفتم . بعد دیدم حتی یک ربع وای نایستادند . نمی دونم هااااا بعدا می گند اینکه من ناراحت شدم بچه گانه بوده . چرا نرفتم بعدش نمایشگاه . من احمق رو بگو که این همه ساده بودم .  نمی دونم هاااااا ولی بعضی آدم ها بهتره یک ذره رو رفتار هاشون فکر کنند . شاید من واقعا براشون یک ربع هم ارزش نداشتم که وایسند . ولی نمی تونند ازم انتظار داشته باشند که ناراحت هم نشم و خم به ابروم نیارم . یادم نمی ره که چند بار که یک سری می یومدند می گفتند بریم می گفتم وایسید گفته می یاد . پس می یاد . بریم ناراحت می شه . وای سادم تا نفر آخر . بعد امروز می بینم دریغ از یک ربع . شاید بعضی وقت ها اگه یک سر سوزن انصاف داشته باشیم بد نباشه . بشینیم و با دیده انصاف ببینیم . بعد اگه بازم حق رو به خودمون دادیم هر کاری دلمون خواست بکنیم . ... بگذریم ... امید وارم بهشون خوش گذشته باشه .