خاطره ای از جشنواره عمران . زمستان 81

 

آره جونم براتون بگه که یک بار تو زمستون برای یکی دو شب رفته بودیم اردوگاه با هنر اون موقع برف زیادی اومده بود و تمام اردوگاه سفید پوش شده بود . واقعا اردوگاه به اون زیبایی تو زمستون زیباییش دو چندان شده بود .

اون موقع به همراه ما بچه های اهواز هم اومده بودند و هدف از این کار ، هم آشنایی با اردوگاه بود و هم مسئولین کمیته ها و واحد ها می خواستند یک جلسه ای بگذارند و کار ها رو مشخص کنند تا برنامه مشخص بشه . علاوه بر اینها نیز بچه های تهران و اهواز نیز بیشتر با هم آشنا بشند           .( خداییش نظم و انظباط و برنامه ریزی و هماهنگی رو نگاه کن.حالش رو ببر )

 یادمه وقتی وارد اردوگاه اون روز شدم با یک بدبختی ای خودم رو به سوییت ها رسوندم . وقتی می گم بدبختی ، اگه فقط یک بار سربالایی اردوگاه رو بدون وسیله نقلیه رفته باشید می فهمید چی میگم . (( وسعت اردوگاه باهنر 1500 هکتار هست ))

آره وقتی رسیدم دیدم بچه های اهواز رسیدند و مستقر شدند و دارند یک فیلمی که ضبط کرده بودند تماشا می کنند . اون جا 7 یا 8 تا پسر بود به علاوه معاون اهوازی حسام ( خانم بهداروند ). بعد از سلام علیک با همه و اون مادر فولاد زره رفتم سراغ بچه های خودمون .

دیدم امیر حسین طلایی و امیر بابالو ( پدر دخانیات ایران ) یک تیم هستند و وحید توکلی و رامین امینی هم یک تیم دارند حکم شرطی می زنند و تا اون موقع وحید اینا کلی باخته بودند . من که اومدم بعد از سلام علیک با پیام کوهستانی و احمد رهبر بصیر و حسام رفتم پیش اینا . رامین هم گفت که می خواد بره جاش رو داد به من .

دیدم وحید که یک قرون پول نداره من هم به شخصه از قمار و شرط بندی خوشم نمی یاد . حتی اگه فقط جنبه تفریحی داشته باشه . و پولش هیچی نباشه . ولی بعد به اصرار وحید که بیا فقط تو بازی کن بازی رو شروع کردیم . قرار شد نفری 500 تومن بزاریم و پول وحید هم من گذاشتم با این شرط که اگه بردیم کل پول مال من اگه باختیم هم وحید پول من رو بده که من ضرری نکنم . من که دیدم در هر صورت چیزی از دست نمی دم قبول کردم . دست اول با نتیجه 7 بر 2 بردیم . و دست بعد هم با نتیجه 7 بر 5 بردیم . دست آخر هم با نتیجه 7 به 4 بردیم . (( 2 تا اصفهانی که به پست هم بخورندهمین می شه دیگه )) دیگه امیر اینا هم خسته شده بودند و رفتند منم پولش رو برای کل جمع نوشابه و چیپس گرفتم .

بعد حکم نشستیم 7 یا 8 نفری مرسی بازی کردیم که خیلی باحال بود . البته من که از قبل این بازی رو بلد بودم ولی وقتی بازی کردیم دیگه شده بود آخره خنده . (( اون 3 تا سرباز رو بده به همراه تکم و 7 ها )) این 3 دسته کارت شده بود صنایع جمع . (( چشمک – زبون )) خودتون بفهمید دیگه .  هر کی نوبتش می شد اول از همه این 3 تا دسته رو می خواست .

آخرش هم من موندم و احمد رهبر بصیر و فرهاد هادیپور . فرهاد دست من رو خالی کرد . دست احمد رو هم به جز یک دونش خالی کرد ولی آخریش رو اشتباه گفت . نوبت که دست احمد افتاد همه رو گرفت و بازی رو برد . در حین بازی هم غذا ها رسید که ساندویچ بود که بچه ها از هایدا گرفته بودند و یک لیوان سس و نوشابه . واقعا خوشمزه بود .

بازی که تموم شد طرف های ساعت 11:30 شب بود که جلسه توی سالن بهشت ( اگه اسمش رو اشتباه نگفته باشم ) کنار سوییت ها برگزار شد . حالا فرض کنید که همه زمین ها یخ زده هر کی راه میره اون 50 قدم رو 7 یا 8 بار زمین می خوره . حسام که وضعش از همه خراب تر بود . همه دست های هم رو گرفته بودند که زمین  نخورند و جالب اینجا که همه با هم زمین می خوردند . حتی بعضی ها این قدر زمین خوردن که اون 50 قدم رو با ماشین رفتند .

آره دیگه توی سرمای سوزان و تاریکی خودمون رو با زحمت و با هر بدبختی ای بود به سالن رسوندیم و همه بچه های تهران ردیف اول و بچه های اهواز ردیف دوم نشستند .

اون شب یک کم احمد رهبر بصیر صحبت کرد یک کم هم سید وحید توکلی (( این پسر رو خیلی دوستش دارم )) و یک کم هم اگر اشتباه نکنم مهدی ثریا . در حین صحبت های این ها هم هی برادر ها و دایی های بچه های اهواز زنگ می زدند (( ما می گیم برادرشون شما هم بگید برادرشون . اصلا زنگ می زنیم به سید وحید توکلی هم می گیم برادرشون بودند )) . که وحید توکلی بهشون تذکر داد که یک کم کمترش کنند بین جلسه و موبایل هاشون رو خاموش کنند .

حالا ما هم خیلی بی خیال و ریلکس نشسته بودیم ولی این بچه های اهواز جو گیر شده بودند و هی حرص جشنواره رو می خوردند و هی طرح ها و نظرات آرمانی می دادند . ما هم وقتی این ها این کار رو می کردند نشستیم همه یک وری پاهامون رو مینداختیم رو هم یا بعضی وقت ها 2 به 2 ته کفش هامون رو به هم می چسبوندیم و از این جور مسخره بازی های رایج .

جلسه که تموم شد رفتیم بیرون یک کم برف بازی کردیم . یکی از بچه ها هم یکی از وسایل آتیش بازی رو آورده بود و اون رو روشن کرد که از خودش طرقه در وکرده بید . بعدش رفتیم طرف خوابگاه هامون .

راستی یک چیزی رو تا یادم نرفته از معاون اهوازی حسام بگم . ایشون یک سوتی ملکوتی دادند که فکر کنم خودشون هم متوجه نشدند چی گفتند ولی تا چند وقت اسباب سر کار گذاشتن حسام بود . برگشت محمد مقیمی ازش سوال کرد : روز های جشنواره این قسمت رادیو جشنواره کجاست ؟ گقت : تو یکی از ین سوییت ها . بعد دوباره محمد پرسید خب اینجا که جای خواب هست . ایشون هم در جواب گفتند : (( اشکال نداره . بچه های رادیو جشنواره ، وسایلشون رو اینور می زارند روی این تختخواب . من و آقای محرابی هم شب روی اون یکی می خوابیم )) . البته من فکری نمی کنم    ( چشمک ) ولی خودتون فکر کنید ببینید این جمله معنیش چیه؟؟ ( زبون ) .

بعد طرف های 2 صبح بود که من خیلی خوابم می یومد داشتم می خوابیدم که امیر بابالو ( پدر دخانیات ایران ) من رو بیدار کرد گفت بیا بانک . من گفتم حال و حوصلش رو ندارم ولی نگذاشت بخوابم .

من بودم و وحید و امیر . بازی شروع شد و هر چی من بازی می کردم می باختم و امیر می برد . عجیب بود برام . گفتم حتما یک کاسه ای زیر نیم کاسش باید باشه . به خودم گفتم امشب باید یاد بگیرم ببینیم چه حقه ای سوار می کنه که من نمی تونم بفهمم . خیلی رو بازیش دقیق شدم . باید بگم واقعا حقه زیرکانه و منحصر به فرد و سختی داشت که اگه چند ساعت رو کارش دقت نمی کردی نمی فهمیدی جریان چیه . با اینکه الان حقش رو کامل بلدم و می تونم خنثی بکنمش ولی خودم قادر نیستم اجراش کنم .

البته من با روش های بانک بازی کردنشونم آشنا نبودم . چون اینا خیلی این بازی رو گسترش داده بودندش . خیلی جالب شده بود .

فردا صبحش هم من با ایمان تقی زاده رفتیم برا بچه ها نون تافتون گرفتیم و وقتی رسیدیم دیدم 7 نفری دارند بانک می زنند . دیگه هی براشون لقه گرفتم گذاشتم دهنشون تا از بازی غافل نشند . من هم شده بودم مشاور حسام . چون دیگه با طرفند هاشون آشنا شده بودم . ( چشمک ) . خلاصه اون روز بچه های اهواز برگشتند به شهرشون . و ما هم برگشتیم خونه هامون . ( ناهار هم یک جوجه کباب خوردیم به حساب جشنواره ) ( زبون – چشمک )