آدمی را آدمیت لازم است

سلام . حوصله نوشتن ندارم .

اصلا چند وقتی می شه که ۱۰ روز یک بار هم به زور می یام نت .

الان هم این قدر بی کاری زده بود به سرم گفتم بیام نت . ببینم چه خبره .

ولی خب هیچ خبری نبود .

این نت هم دیگه حال و هوای قدیم رو نداره . امم . ولش کن .

 می گم که سری بعدی که آپ کنم . با یک متن توپ آپ می کنم .

زندگی صحنه یکتای هنر مندی ماست      خرم آن صحنه که مردم بسپارندش به یاد .

برید خوش باشید و از خوشی بمیرید . کاری باهاتون ندارم .

خداحافظ

 ((Love & hate))

All days , all nights & all the times I think about you . I think about your little body. I think about your thiny face .your black eyes . your long feet & your hot kiss .

I’ve never forget your kiss . when you kiss me I feel I am hot . you kiss me and kiss me and I can not forget your kiss .

You kiss my cheeks. you kiss my mouth . you kiss my ear .

You love me .every nights you come and send your kiss to me.

Now I am hear . I want to see you again. I want to show you what is the gift of your love.

You love me madly. I want to see you to night.

If I see you I will slowly walk and come near you and in the dark of the night , I’ll kill you . I hate you dirty black cockroach .

سلام مجدد .

 اول از همه می خوام اینجا از آبجی مروه خودم عذر بخوام بابت سو تفاهم پیش اومده تو هر بلاگ ممکن . اصلا هم دیگه خیالم نیست کی می خواد این بلاگ رو بخونه و چی فکر کنه . دلم می خواد این طوری می نویسمش .

بعدش هم دلم واسه یک سری افراد تنگ شده .

و اما یک متن انتخابی از نوشته های ژولیوس سزار :

ننه دریا

دم دمای صبح بود . شب یواش یواش رنگ می باخت . خورشید بیدار می شد و گیسوی زرینش را توی آب دریا شستشو می داد . مه رقیقی روی دریا پاشیده شده بود . دریا آرام بود انگار هنوز در خواب صبحدم است و در این حال دختر زیبائی را می مانست که در رویاهای شیرین بلوغش نشئه یک بوسه را مضمضه می کند ! دانی پارو را محکم کوبید رو پشت دریا و یکباره انگار که پایش را روی جانور گذلشته باشد . دور و برش از موج شلوغ شد... وقتی که راه افتاده بود شب بود . حالا تو دل دریا بود . اطرافش آب بود و آب و خورشید که توی آن بازی می کرد ...همیشه هر وقت دلش می گرفت می آمد . تو دریا . تو خیالش با دریا راز و نیاز می کرد . حرفهایش را می زد . یک موجود نامرئی که شاید ننه دریا بود و زمزمه آرام موج هم گوئی با او حرف می زد . آن وقت دانی هر چه غم داشت تو سینه دریا می ریخت . مدتها بود که ننه دریا رفیقش شده بود . و سزار واسطه این دوستی ابدی شده بود . هر چه از دانی به او می رسید قبول میکرد . کوله بارهای غم را از دوشش می گرفت تا رفیقش سبکبارتر شود . آخر خدایان ننه دریا را نفرین کرده بودند که هیچ وقت غم نداشته باشد ...دانی همیشه شب راه می افتاد تا دم دمای صبح در خانه ننه دریا باشد ...وقتی آنجا می رسید با پارو می کوبید روی موج ...شلپ ...شلپ...صدایش بلند می شد . انگار کوبه یک در بزرگ . دری مثل در کاخ سزار را می کوبید ...در باز می شد و ننه دریا می آمد جلو و او حرفش را به ننه دریا می گفت ...حالا می توانست آن خاطره ها را خوب به یاد آورد .

- ننه دریا

- جان ننه دریا ...

دانی نالید : دخترک ..همان که من دوستش داشتم ..مریض است تب کرده و هیچ کس کاری برایش نمیتواند انجام دهد ..من چه کنم ..ننه دریا ...هذیان می گوید ...به من فوش و بد و بیراه می گوید ..

ننه دریا گفت : فقط دردت همینه ...؟ یه ماهی مخصوص برایش دارم کباب میکنی و دودش میدهی و با نفس خودت چند بار رویش آه میکشی و میدهی روغنش را بخورد ...خوب خواهد شد ...عصاره دریاست...

دانی اشگش را پاک کرد ...ننه دریا تاب بر داشت و موج انداخت و آن وقت یک ماهی توی بلم دانی افتاد ...دانی خندید . خنده اش مثل لعل پاشید تو دریا و مجنونانه نالید : دریا ...دریای خوشگلم ...

یک شام تیره رفت تو دریا . بی موقع بود . دریا انگار غضب کرده بود . انگار به معشوقه اش خشم گرفته باشد . کف به لب آورده بود . و دانی تو بلم همچنان می کوبید تو سر موج و می خواست خودش را برساند جلو در خانه ننه دریا ...اشگهای شورش را آنقدر ریخت تو آب که ننه دریا به سراغ او آمد : ننه دریا ...

- جان ننه ؟...چطور شده ؟

دانی هی اشگ ریخت ...هی نالید و مویه کرد : چی بگم ننه دریا ...همه دوستانم رفتند و من تنها ماندم با یک جسم پر از درد و سم و مرگ ..آی ننه دریا ...خسته شدم از این همه روزهای کسل کننده و یکنواخت . هیچ کسی نیست که من دوستش داشته باشم ...همه دوستانم که عاشق اشان بودم مسافر شدند و به آسمان سفر کردند و دانی را با خودشان نبرند و من تنها مانده ام ..من هم میخواهم بروم ...

ننه دریا یکهو خاموش شد . انگار بچه های دریا ناگهان از جیغ و و یغ و سر و صدا افتادند و می خواستند غصه دانی را بخورند . ننه دریا صورتش را برگرداند تا اشگش را دانی نبیند و آن وقت برایش زمزمه کرد : همه اینها رفقای تو هستند . همه دوستانی که عاشق تو می مانند ...همه اونهائی که غم آدمو میخورن . دوست آدمند . همه اونهائی که با خنده ما میخندن و با گریه ما اشگ تو چشماشون میاد ...!

دانی باز نالید : آخه من تنهام ...تنها ...!

ننه دریا برایش رفیق هایش را شمرد : نگاه کن این همه رفیق داری ...باز هم کمته ؟!

دانی آرام شد و به ساحل برگشت ...و ننه دریا تا سر او را دور دید در انزوای اندوهبار خود گریست و بچه های دریا بغض کرده بودند ...

هوا دیگر روشن شده بود . دانی به در خانه ننه دریا رسید و آه کشید : دریا ...دریا...!

صدا نیامد . انگار ننه دریا مریض شده بود . انگار نمیخواست رو به دانی نشان بدهد . یا طاقت این غمش را دیگر نداشت . دانی باز زمزمه کرد : ننه دریا ...ننه دریا ..منم دانی ...با بزرگترین غمم آمدم ..!

صدائی به آرامی وسوسه انگیز پری های دریایی به گوشش رسید : جان ننه...؟

دانی با نگرانی پرسید : ( من ننه دریا رو میخوام میخوام که حرفهامو بهش بزنم ...) او آرام و خفه زمزمه کرد : ( هر چی میخوای به من بگو من دختر دریام ...ننه دریا خوابیده ...! ) دانی دو دل شد . اما اشگ مهلتش نداد : میدونی ...به ننه دریا بگو این دفعه برنمی گردم به ساحل . اونجا دیگه کسی رو ندارم ..هیچ دلی برای من به صدا در نمی آد ...نه لونه دارم . نه خونه . نه رفیقی . نه دوستی . چون دیگه همه از من بریدند . تنها تر از این ممکن نیست که بشم . من همه چی رو از دست دادم ...

دختر دریا طرارانه پرسید : ( چطور کسی دوستت نداره ؟ ) ...دانی نالید : ( دیروز دیشب ..یه ماه پیش یا یه سال قبل .. یا شاید فردا پس فردا یه ماه بعد یه سال بعد ..اونو بردند..همونی که عاشقش بودم . اون رفت پیش یکی دیگه . رفت مال کسی دیگه ای بشه ...) ...دختر دریا عشوه گرانه پرسید : ( خیلی دوستش داشتی ...؟ ) ..دانی غرید : ( عاشقش بودم ..می مردم واسش ..به خدا براش می مردم ...این مطلب را اونائی که اونور تر ساحلند ..نمی فهمند ...

دریا در سکوت صبحگاهی . انگار زمزمه غمینی داشت . سکوت بود . سکوت . انگاری که دختر دریا داشت فکر می کرد . آرام با کسی مشورت می کرد که : ( این بار با دانی چه باید کرد ؟ با دانی که عاشق شده ؟ ...) . دریا اما حرفی نداشت . دانی سرش را گذاشت روی لبه بلم . مثل اینکه بغل گوش دختر دریا زمزمه می کرد : ( این دفعه دیگه بر نمی گردم . به ننه دریا بگو دیگه نمیتونی ریشخندم کنی . تو ساحل دیگه هیچ کس منتظر من نیست ...) سرش را بلند کرد . دختر دریا آمد تو اشگهایش . موهای خیس اش را زد کنار و یک قلپ آبی که تو دهانش بود ریخت بیرون . دل تو دل دانی نماند . دختر دریا چشمکی زد و خیلی یواشکی انگار که مراقب بود ننه دریا از خواب بیدار نشود گفت : ( حالا دیگه بایس بیائی پیش خودم . تو بغل خودم . سرتو بذاری روی سینه ام تا برات لالائی بگم . قصه ناخداهای کشتی شکسته . صیادهای از زندگی مانده . جاشوهای از همه جا رانده ...! ) دانی تو نگاه دختر دریا غرق شده بود . گرمی سیال آن تو رگش می دوید . خیال می کرد او را دوست دارد . دختر دریا را با تن و بدن سفید و موهای سیاه ...دختر بی تابانه زمزمه کرد : بلند شو . یک مشت آب بزن به صورتت و نبایس ننه دریا بفهمه تو گریه کردی . گفته اگه تو دلت خواس من بیارمت پیش خودم . بایس تو رو مثل یک امپراطور . مثل سزار بزرگ ببرمت تو قصر خودم ...!

دانی پرید دو تا مشت آب زد صورتش ! موهای خودش را با آب یکور کرد ... دختر دریا خندید . خنده اش گوئی جام طلا بود . داندانهای مروارید و قهقهه اش آواز بهشت : ( دستت را بده من ) دانی دستش را زد تو آب . آب گرم و دلخواه بود و دست دختر گرمتر . نشست رو لبه ( لتکا ) یادش افتاد مادرش او را همیشه اینطوری روی طاقچه می نشاند و تشویقش می کرد که بپرد . از همانجا جرات و شجاعت پریدن را یاد گرفت ... دختر درست مثل مادرش دستش را تا کرده بود جلوش و با پنجه هایش می گفت ( بیا ) و او دو سه دفعه روی لبه ( لتکا ) تکان خورد و آن وقت پرید تو بغل دختر دریا و قهقهه شان تو قصر های عاج دریا پیچید !

دانی نالید : دریا ...دریای خوشگلم ...!

دیری است ننه دریا به انتظار دانی است که گاه گداری می آمد و با قصه های اندوهبارش غمش را به سینه او می ریخت ...آه می کشد ...!

سلام به کلی دوست با معرفت و بی معرفت گل خودم .

الان فقط اومدم بگم که دوباره برگشتم . گلایه و شکایتی هم از کسی ندارم .

آخه بی معرفتی قسمتی از خون و شخصیت ما ایرانی ها شده .

این حقیقت است که از دل برود هر آنکه از دیده رود .

این حقیقت است که از دیده رود هر آنکه از دل برود .

اشکال نداره . به قول خودم : به درک اسفل السافلین .

تلفنم وصل شده . و دوباره می تونم بیام نت .

کوه به کوه نمی رسه ؟؟

شاید اولین کسی که گفت کوه به کوه نمیرسد نمیدانست که برای رسیدن باید کوه بود .

فکر کنم همین یک جمله برای بیان مقصودم کافی باشه .

خاطره ای از جشنواره عمران . زمستان 81

 

آره جونم براتون بگه که یک بار تو زمستون برای یکی دو شب رفته بودیم اردوگاه با هنر اون موقع برف زیادی اومده بود و تمام اردوگاه سفید پوش شده بود . واقعا اردوگاه به اون زیبایی تو زمستون زیباییش دو چندان شده بود .

اون موقع به همراه ما بچه های اهواز هم اومده بودند و هدف از این کار ، هم آشنایی با اردوگاه بود و هم مسئولین کمیته ها و واحد ها می خواستند یک جلسه ای بگذارند و کار ها رو مشخص کنند تا برنامه مشخص بشه . علاوه بر اینها نیز بچه های تهران و اهواز نیز بیشتر با هم آشنا بشند           .( خداییش نظم و انظباط و برنامه ریزی و هماهنگی رو نگاه کن.حالش رو ببر )

 یادمه وقتی وارد اردوگاه اون روز شدم با یک بدبختی ای خودم رو به سوییت ها رسوندم . وقتی می گم بدبختی ، اگه فقط یک بار سربالایی اردوگاه رو بدون وسیله نقلیه رفته باشید می فهمید چی میگم . (( وسعت اردوگاه باهنر 1500 هکتار هست ))

آره وقتی رسیدم دیدم بچه های اهواز رسیدند و مستقر شدند و دارند یک فیلمی که ضبط کرده بودند تماشا می کنند . اون جا 7 یا 8 تا پسر بود به علاوه معاون اهوازی حسام ( خانم بهداروند ). بعد از سلام علیک با همه و اون مادر فولاد زره رفتم سراغ بچه های خودمون .

دیدم امیر حسین طلایی و امیر بابالو ( پدر دخانیات ایران ) یک تیم هستند و وحید توکلی و رامین امینی هم یک تیم دارند حکم شرطی می زنند و تا اون موقع وحید اینا کلی باخته بودند . من که اومدم بعد از سلام علیک با پیام کوهستانی و احمد رهبر بصیر و حسام رفتم پیش اینا . رامین هم گفت که می خواد بره جاش رو داد به من .

دیدم وحید که یک قرون پول نداره من هم به شخصه از قمار و شرط بندی خوشم نمی یاد . حتی اگه فقط جنبه تفریحی داشته باشه . و پولش هیچی نباشه . ولی بعد به اصرار وحید که بیا فقط تو بازی کن بازی رو شروع کردیم . قرار شد نفری 500 تومن بزاریم و پول وحید هم من گذاشتم با این شرط که اگه بردیم کل پول مال من اگه باختیم هم وحید پول من رو بده که من ضرری نکنم . من که دیدم در هر صورت چیزی از دست نمی دم قبول کردم . دست اول با نتیجه 7 بر 2 بردیم . و دست بعد هم با نتیجه 7 بر 5 بردیم . دست آخر هم با نتیجه 7 به 4 بردیم . (( 2 تا اصفهانی که به پست هم بخورندهمین می شه دیگه )) دیگه امیر اینا هم خسته شده بودند و رفتند منم پولش رو برای کل جمع نوشابه و چیپس گرفتم .

بعد حکم نشستیم 7 یا 8 نفری مرسی بازی کردیم که خیلی باحال بود . البته من که از قبل این بازی رو بلد بودم ولی وقتی بازی کردیم دیگه شده بود آخره خنده . (( اون 3 تا سرباز رو بده به همراه تکم و 7 ها )) این 3 دسته کارت شده بود صنایع جمع . (( چشمک – زبون )) خودتون بفهمید دیگه .  هر کی نوبتش می شد اول از همه این 3 تا دسته رو می خواست .

آخرش هم من موندم و احمد رهبر بصیر و فرهاد هادیپور . فرهاد دست من رو خالی کرد . دست احمد رو هم به جز یک دونش خالی کرد ولی آخریش رو اشتباه گفت . نوبت که دست احمد افتاد همه رو گرفت و بازی رو برد . در حین بازی هم غذا ها رسید که ساندویچ بود که بچه ها از هایدا گرفته بودند و یک لیوان سس و نوشابه . واقعا خوشمزه بود .

بازی که تموم شد طرف های ساعت 11:30 شب بود که جلسه توی سالن بهشت ( اگه اسمش رو اشتباه نگفته باشم ) کنار سوییت ها برگزار شد . حالا فرض کنید که همه زمین ها یخ زده هر کی راه میره اون 50 قدم رو 7 یا 8 بار زمین می خوره . حسام که وضعش از همه خراب تر بود . همه دست های هم رو گرفته بودند که زمین  نخورند و جالب اینجا که همه با هم زمین می خوردند . حتی بعضی ها این قدر زمین خوردن که اون 50 قدم رو با ماشین رفتند .

آره دیگه توی سرمای سوزان و تاریکی خودمون رو با زحمت و با هر بدبختی ای بود به سالن رسوندیم و همه بچه های تهران ردیف اول و بچه های اهواز ردیف دوم نشستند .

اون شب یک کم احمد رهبر بصیر صحبت کرد یک کم هم سید وحید توکلی (( این پسر رو خیلی دوستش دارم )) و یک کم هم اگر اشتباه نکنم مهدی ثریا . در حین صحبت های این ها هم هی برادر ها و دایی های بچه های اهواز زنگ می زدند (( ما می گیم برادرشون شما هم بگید برادرشون . اصلا زنگ می زنیم به سید وحید توکلی هم می گیم برادرشون بودند )) . که وحید توکلی بهشون تذکر داد که یک کم کمترش کنند بین جلسه و موبایل هاشون رو خاموش کنند .

حالا ما هم خیلی بی خیال و ریلکس نشسته بودیم ولی این بچه های اهواز جو گیر شده بودند و هی حرص جشنواره رو می خوردند و هی طرح ها و نظرات آرمانی می دادند . ما هم وقتی این ها این کار رو می کردند نشستیم همه یک وری پاهامون رو مینداختیم رو هم یا بعضی وقت ها 2 به 2 ته کفش هامون رو به هم می چسبوندیم و از این جور مسخره بازی های رایج .

جلسه که تموم شد رفتیم بیرون یک کم برف بازی کردیم . یکی از بچه ها هم یکی از وسایل آتیش بازی رو آورده بود و اون رو روشن کرد که از خودش طرقه در وکرده بید . بعدش رفتیم طرف خوابگاه هامون .

راستی یک چیزی رو تا یادم نرفته از معاون اهوازی حسام بگم . ایشون یک سوتی ملکوتی دادند که فکر کنم خودشون هم متوجه نشدند چی گفتند ولی تا چند وقت اسباب سر کار گذاشتن حسام بود . برگشت محمد مقیمی ازش سوال کرد : روز های جشنواره این قسمت رادیو جشنواره کجاست ؟ گقت : تو یکی از ین سوییت ها . بعد دوباره محمد پرسید خب اینجا که جای خواب هست . ایشون هم در جواب گفتند : (( اشکال نداره . بچه های رادیو جشنواره ، وسایلشون رو اینور می زارند روی این تختخواب . من و آقای محرابی هم شب روی اون یکی می خوابیم )) . البته من فکری نمی کنم    ( چشمک ) ولی خودتون فکر کنید ببینید این جمله معنیش چیه؟؟ ( زبون ) .

بعد طرف های 2 صبح بود که من خیلی خوابم می یومد داشتم می خوابیدم که امیر بابالو ( پدر دخانیات ایران ) من رو بیدار کرد گفت بیا بانک . من گفتم حال و حوصلش رو ندارم ولی نگذاشت بخوابم .

من بودم و وحید و امیر . بازی شروع شد و هر چی من بازی می کردم می باختم و امیر می برد . عجیب بود برام . گفتم حتما یک کاسه ای زیر نیم کاسش باید باشه . به خودم گفتم امشب باید یاد بگیرم ببینیم چه حقه ای سوار می کنه که من نمی تونم بفهمم . خیلی رو بازیش دقیق شدم . باید بگم واقعا حقه زیرکانه و منحصر به فرد و سختی داشت که اگه چند ساعت رو کارش دقت نمی کردی نمی فهمیدی جریان چیه . با اینکه الان حقش رو کامل بلدم و می تونم خنثی بکنمش ولی خودم قادر نیستم اجراش کنم .

البته من با روش های بانک بازی کردنشونم آشنا نبودم . چون اینا خیلی این بازی رو گسترش داده بودندش . خیلی جالب شده بود .

فردا صبحش هم من با ایمان تقی زاده رفتیم برا بچه ها نون تافتون گرفتیم و وقتی رسیدیم دیدم 7 نفری دارند بانک می زنند . دیگه هی براشون لقه گرفتم گذاشتم دهنشون تا از بازی غافل نشند . من هم شده بودم مشاور حسام . چون دیگه با طرفند هاشون آشنا شده بودم . ( چشمک ) . خلاصه اون روز بچه های اهواز برگشتند به شهرشون . و ما هم برگشتیم خونه هامون . ( ناهار هم یک جوجه کباب خوردیم به حساب جشنواره ) ( زبون – چشمک )

بلاگ اسکای

سلام . خب این بار می خوام راجع به بلاگ اسکای بگم .

بالاخره بلاگ اسکای هم یک تکونی خورد و یک تغییراتی رو ایجاد کرد توی بلاگ هاش .

کیفیت رو بالاتر بردش و کلی امکانات بهش اضافه کرده .

من تا دیروز بلاگ فا رو به عنوان بهترین سرویس حال حاظر به دوستانم معرفی می کردم ولی الان می بینم بلاگ اسکای داره به عنوان یک رقیب پر قدرت برای بلاگ فا ظاهر می شه .

اممم . من زیاد درباره امکانات جدیدش توضیح نمیدم تا اینکه خودتون برید ببینید ...

فقط به ذکر ۲ یا ۳موردش سریع اشاره می کنم .

اول اینکه اگه کنار بلاگ من رو ببینید یک چیزی به عنوان شناسنامه کاربر گذاشته که وقتی روش کلیک کنید اطلاعات زیادی را راجع به صاحب بلاگ به شما ارائه می کنه .

دوم ایجاد یک خبر نامه در پایین وبلاگ که می تونید عضوش بشید .

سوم ایجاد وبلاگ های گروهی به طوری که هر کسی که وارد بلاگ می شه بفهمه هر متن مال کی هست و اینکه هر کسی چه قدر توانایی مدیریت داره در وبلاگ گروهی .

چهارم هم امکان جستجوی یک مطلب از بین بقیه مطالب با سرعت زیاد . ( پایین وبلاگ )

و کلی مورد دیگه .

حیف هست اگه نبینیدش . یک سری بزنید .

فعلا . بای